Rozumiem - Czuję - Pomagam

Opis

Jest mnóstwo podobnych historii do mojej i nie czuję się szczególnie wyróżniona, że mnie też taka sytuacja dotknęła. Wszystko zaczęło się dawno temu, za czasów szkoły podstawowej, kiedy to zaczęłam szybciej dojrzewać, aniżeli moje pozostałe koleżanki. Szydzenie na korytarzu przez kolegów, permanentne wyśmiewanie z powodu nadwagi, czy zwyczajnie bardziej dojrzałych kształtów i zarysowanego biustu, którego żadna z moich kumpeli, wtedy nie miała. Story jak u wielu z nas, które obecnie nie potrafią nawiązać normalnej, prawidłowej relacji z jedzeniem. Wiele lat to ukrywałam albo może po prostu wypierałam. Nie widziałam nic złego w tyciu i raptownym chudnięciu, liczeniu obsesyjnym kalorii i spożywaniu samych warzyw na większość posiłków dnia. Pewnie żyłabym tak dalej, gdyby nie sytuacja, która pewnie wielu z nas zwaliła z nóg w postaci wszechobecnej pandemii. Izolacja, konieczność spędzania czasu wyłącznie z samą sobą, brak możliwości pójścia na treningi, które były moim kontrolerem emocji i wagi, czy zakaz jeżdżenia na rowerze, spowodowały, że się zaczęłam poddawać, a to co ukrywałam latami, zaczęło wychodzić na światło dzienne.  

Permanentne retuszowanie zdjęć, obsesyjne treningi, nowe wyzwania związane z jakimkolwiek sportem – nawet to już nie jest w stanie ukryć mojego stanu. Zdiagnozowałam się sama, a lekarz, pod którego opieką się znalazłam potwierdził, iż moje życie obecnie to podporządkowanie chorobie Bulimia Nervosa z tendencją do Anoreksji. Nie mogę aktualnie pracować, obecnie przebywam na zwolnieniu lekarskim, ze snem stoję na bakier i codziennie toczę walkę, aby wyjść z domu i nie spędzić wieczoru w toalecie. Jako dziewczyna wiecznie niedowartościowana, bojąca się opinii innych i pokazująca w mediach społecznościowych tylko pozytywne chwile z życia, odczuwam wstyd i zażenowanie pisząc to wszystko. Chcę jednak sobie pomóc, a sama tego dokonać nie mogę. Nie mogę dłużej być niewolnikiem tego, co się ze mną dzieje. Jestem strasznie zmęczona.  

Nie chcę wiecznie odwoływać spotkań, bo akurat mam „rzut” i udawać, że boli mnie głowa.  Nie chcę dłużej płakać nad swoim losem i zastanawiać się, dlaczego akurat mnie to spotkało. Skończyłam 33 lata i muszę się naprawić. Zbyt dużo razy w ostatnim czasie usłyszałam, że nieleczona choroba, którą mam, może zabić. Nie wyobrażam sobie tego, bo mam sporo planów. Albo inaczej – jestem na etapie planowania: co zrobię, gdzie pojadę i na ile koncertów muzyki Latino się wybiorę, jak ten koszmar się skończy. Nie oczekuję współczucia, nie chcę, aby ktokolwiek patrzył na mnie z politowaniem, a oceny ze strony innych boję się panicznie.  

Mimo to, zdecydowałam się na zbiórkę publiczną pieniędzy na moje leczenie, bo albo teraz albo nigdy. Może pandemia i cały dramat, który aktualnie nam towarzyszy zadział się po to, abym stanęła pod przysłowiową ścianą. Wierzę, że tak się stało, a wszystkich, którzy mogą pomóc chciałabym prosić, aby uwierzyli we mnie.  

Dziękuję,

Dominika

Pieniądze ze zbiórki przeznaczone są na pobyt stacjonarny 40-dniowy w ośrodku psychoterapeutycznym Alira, specjalizującym się w leczeniu zaburzeń odżywiania. Koszt pobytu w ośrodku obejmuje ponad 150 godzin sesji psychoterapeutycznych oraz psychodietetycznych z wykwalifikowaną kadrą terapeutów, wyżywienie (specjalnie tworzone posiłki dla osób cierpiących na zaburzenia odżywiania) oraz nocleg.

Kliknij Wpłać na górze obok jej zdjęcia, aby wesprzeć Dominikę w leczeniu. Udostępnij informację o jej zbiórce.

Więcej o Ośrodku Alira: http://alira.swiatlodlazycia.org.pl/

Fundacja Światło Dla Życia: http://swiatlodlazycia.org.pl/

UWAGA! Wpłaty dokonane przy użyciu przycisku |Wpłać| od razu wyświetlą się na stronie zbiórki.