Rozumiem - Czuję - Pomagam

Opis

Cześć,

Mam na imię Gabriela i mam 20 lat. Moja przygoda z anoreksją zaczęła się niewinnie. Zawsze byłam uśmiechniętą, pełną życia dziewczyną ze górą marzeń i celów na przyszłość, której nauka nigdy nie sprawiała najmniejszych problemów. Jednak odkąd pamiętam, byłam ofiarą wyśmiewania się znajomych z powodu mojej nadwagi. Z czasem zaczęłam mieć również z tego powodu coraz większe problemy zdrowotne, okropne bóle i przeciążone stawy…

Mając 13 lat postanowiłam z tym skończyć i zagłębiłam się w powszechny wówczas „zdrowy tryb życia”.  Wyeliminowałam z diety do zera słodycze, zaczęłam się zdrowo odżywiać, pokochałam piec i gotować zdrowe posiłki oraz wprowadziłam w życie aktywność fizyczną. Udało mi się schudnąć do prawidłowej wagi i wszystko  szło w dobrym kierunku do czasu 3 klasy liceum, kiedy to stres spowodowany zbliżającą się maturą spowodował, że zaniedbałam swoje żywienie. Z czasem przestałam mieć ochotę i siłę na cokolwiek. Słabłam z dnia na dzień, zaczęłam mieć z powrotem problemy zdrowotne. Straciłam kontakt z przyjaciółmi, nie miałam ochoty z nikim rozmawiać, zaczęłam się nawet odsuwać od bliskich. Czułam, że presja otoczenia i sytuacji zaczyna mnie przerastać. Po czasie popadłam również w depresję. Po maturze postanowiłam to wszystko  zmienić, lecz to okazało się trudniejsze niż myślałam. Z powrotem pogrążyłam się w „fit” świecie i chciałam na własną rękę zbudować idealną sylwetkę, żeby dobrze wyglądać na studiach i świetnie funkcjonować, z pełnią sił do działania i nauki. Jednak nadmierna aktywność fizyczna i nieprawidłowa dieta spowodowały, że we wrześniu znalazłam się w szpitalu z powodu wycieńczenia i z diagnozą anoreksji. Po wyjściu podjęłam się studiów, lecz po pewnym czasie stwierdziłam, że nie daję rady zajmować się równocześnie zdrowiem i nauką i wzięłam urlop dziekański, aby skupić się na pełnym powrocie do zdrowia.

Wszystko szło w dobrym kierunku do maja tego roku, kiedy to poszłam do pracy, aby odciążyć finansowo rodziców. Ogrom stresu oraz narastające problemy rodzinne i prywatne sprawiły, że moja choroba się pogłębiła. Z czasem nie byłam w stanie w ciągu dnia nic przełknąć, a wszystkie emocje rozładowywałam aktywnością fizyczną. Waga zaczęła nieuchronnie spadać, mimo że bardzo chciałam wszystko zatrzymać i odwrócić. Niestety sidła anoreksji okazały się silniejsze ode mnie i moich chęci… Doprowadziło to do tego, że już we wrześniu nie byłam w stanie nawet wstać z łóżka. Sięgnęłam całkowitego dna… Musiałam przedłużyć urlop dziekański i porzucić marzenia o ponownym podjęciu studiów i rozpoczęciu normalnego, pięknego  życia studenckiego. Postanowiłam sama zgłosić się do szpitala, gdzie zostałam częściowo odżywiona.

Obecnie jestem w domu, ale zdaję sobie sprawę i czuję, że sama bez niczyjej pomocy nie dam rady w pełni powrócić do zdrowia. Jedyną nadzieją jest dla mnie podbyt w Ośrodku Alira, jednak moja sytuacja finansowa nie jest na tyle korzystna, aby w pełni go opłacić. Nie chcę już dłużej marnować swojego życia, chcę raz na zawsze pozbyć się wszelkich natręctw i nawyków chorobowych. Nie pamiętam już nawet jak wygląda życie bez choroby… Pragnę na nowo nauczyć się jeść, odzyskać dawne szczęście i wreszcie po prostu zacząć żyć! Chcę poczuć od nowa chęć do wszelkiego działania, pełnię sił i zdrowe samopoczucie.

Dlatego z całego serca proszę Was o wsparcie. Anoreksja zabrała mi już 2 lata tego piękna i cudu jakim jest życie i nie pozwolę, aby zabrała kolejne. Obiecuję, że wykorzystam w pełni tę szansę, która jest obecnie jedyną nadzieją na wyrwanie się z okrutnych rąk tej paskudnej choroby.

– Gabriela

UWAGA! Wpłaty dokonane przy użyciu przycisku |Wpłać| od razu wyświetlą się na stronie zbiórki.