Rozumiem - Czuję - Pomagam

Opis

Cześć,

Mam na imię Wiktoria i mam 19 lat, już prawie 20. Dla jednych może być to dużo, dla niektórych mniej. Co ja myślę o swoim wieku? Gdy patrzę na te liczby jestem w szoku. Mam już niemal 20 lat, a nigdzie nie byłam, nic nie zrobiłam, nie mam pasji, czy zbyt wielu znajomych. Wiem też dokładnie co mam – 4 lata życia z anoreksją. Czy można to jednak nazwać życiem? Może w głębi nadal jestem tą zagubioną, która próbując znaleźć sposób na poradzenie sobie z niską samooceną wpada w błędny krąg anoreksji. Niewinne schudnięcie paru kilogramów przeistoczyło się w ciągłe ćwiczenia, restrykcje. Doprowadziło, że każde mijane przeze mnie lustro jest okazją do sprawdzenia, czy na pewno jestem nadal chuda. Do ciągłego ważenia jedzenia, masy ciała, czy też liczenia kalorii. Moje życie to ciągłe liczby (może dlatego jestem taka dobra z matematyki). Zamieniłam się w osobę, która żyje ustalonym schematem, by mieć wszystko pod kontrolą. Nie zliczę ile spotkań ze znajomymi, rodziną zamieniały się w ciągły strach o to ile zjem. Przewartościowałam ludzi na kalorie. Nie wiem kiedy ostatnio czułam się w pełni sił, wolna i szczęśliwa. Nie umiem już tak żyć. Wiem, że to ostatni moment kiedy mam szanse uratować życie, które mam. Teraz jestem na skraju. Codzienne wstawanie z łóżka staje się dla mnie problemem, wejście po schodach jest wyzwaniem. Jestem tegoroczną maturzystką, a jedyne co mam w głowie to ile kalorii dziś zjem.

Wychodząc na ulice widzę wzrok innych, słyszę komentarze, przez które jeszcze bardziej zamykam się w sobie. Mam już tego dość. Chcę wyzdrowieć, spełniać marzenia, poznawać ludzi, imprezować. Po prostu żyć, własnym życiem, a nie tym które ukradła mi anoreksja. Jednak moja walka nie polega tylko na przybraniu na wadze. Potrzebuję terapii, którą na NFZ otrzymam za rok, może dwa. Nie mam już tyle czasu. Mój obecny stan nie pozwala mi na dłuższe takie funkcjonowanie, wymagana jest hospitalizacja. Już raz byłam w szpitalu, jednak nie przyniósł on mi nic dobrego. Chcę zawalczyć o siebie. Chcę być córką, siostrą, przyjaciółką, dziewczyną. Jedyna szansa jaka mi pozostała to ośrodek ALIRA, jednak jego koszt przerasta budżet mojej rodziny.

Dlatego dziś proszę o pomoc. Każda wpłata choćby najmniejszej kwoty przybliża mnie do upragnionego celu – ŻYCIA. Proszę, pomóż mi uratować moją osobę i wyrwać mnie z sideł anoreksji.

Wiktoria

Wsparcie finansowe w leczeniu w ramach programu Medycznie Pomocni

Pieniądze ze zbiórki przeznaczone są na konsultacje kwalifikacyjne oraz na terapię stacjonarną 40-dniową w ośrodku psychoterapeutycznym ALIRA specjalizującym się w leczeniu zaburzeń odżywiania. Koszt pobytu w ośrodku obejmuje ponad 150 godzin sesji psychoterapeutycznych oraz psychodietetycznych z wykwalifikowaną kadrą terapeutów, wyżywienie (specjalnie tworzone posiłki dla osób cierpiących na zaburzenia odżywiania) oraz nocleg.

Klikając Wpłać na górze obok jej zdjęcia i wpłacając dowolną kwotę wspierasz Wiktorię w leczeniu. Udostępnij informację o jej zbiórce.

Więcej o Ośrodku Alira: http://alira.swiatlodlazycia.org.pl/

Centrum Światełko: http://www.swiatlodlazycia.org.pl/centrum

Fundacja Światło Dla Życia: http://swiatlodlazycia.org.pl

UWAGA! Wpłaty dokonane przy użyciu przycisku |Wpłać| od razu wyświetlą się na stronie zbiórki.